Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

ΕΙΜΑΙ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ:


ΕΙΜΑΙ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ:

1) Δέχομαι την τρίτη μεγάλη ιδεολογία της Ιστορίας, την πιο ριζωμένη στο ιστορικό παρελθόν του Λαού μου. Το ίδιο ενάντια στον κομμουνισμό-διεθνισμό όσο και στον φιλελευθερισμό-οικουμενισμό.

2) Δέχομαι την ανάγκη ενός κράτους θεμελιωμένου και οικοδομημένου μ’ αυτήν την ιδεολογία που θρέφει και κατευθύνει συνεχώς την ατομική και συλλογική ζωή. Ενός κράτους που εξυπηρετεί αυτές τις αέναες επαναστατικές αρχές της Εθνικιστικής Κοσμοθεωρίας διαρκώς, με τελικό σκοπό την μορφοποίηση μιας νέας κοινωνίας κι’ ενός νέου τύπου ανθρώπου.

3) Δέχομαι τις ηθικές επιταγές που απορρέουν από την κοσμοθεωρία μου και λειτουργούν για την ριζική ανανέωση των αχρηστευμένων και κίβδηλων κοινωνικών αξιών. Η ιδεολογία μου δεν επιζητεί να διασώσει τίποτε από τα εγκατεστημένα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα που οδηγούν τα Έθνη, τους Λαούς και τον Πολιτισμό σε παρακμή. Έτσι είμαι εχθρός κάθε εξουσίας που διαιωνίζει αυτή τη σήψη που ‘χει για στήριγμά της την πλουτοκρατία. Κάθε εξουσίας, είτε δικτατορία των στρατιωτικο-οικονομικών συμφερόντων είναι, είτε δικτατορία του κοινοβουλευτισμού. Γιατί είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: του αντεθνικού ισοπεδωτισμού

4) Έχω αντιληφθεί πως ο Εθνικισμός είναι η μόνη απόλυτη και πραγματική επανάσταση γιατί επιδιώκει γέννηση νέων ηθικών, πνευματικών, κοινωνικών και ψυχικών αξιών. Οι δεξιές και αριστερές λύσεις που δήθεν πολεμούν η μια την άλλη, είναι απλά θέατρο δύο συνεταίρων που διαιωνίζουν την κυριαρχία των διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων αντεθνικών και αντιλαϊκών δυνάμεων.

5) Πιστεύω πως το μοναδικό κράτος που εξυπηρετεί με ορθότητα τον ιστορικό του ρόλο είναι το Λαϊκό κράτος, όπου την πολιτική εξουσία έχει ο Λαός, χωρίς κομματικούς προαγωγούς. Για τον Εθνικισμό ο Λαός είναι όχι μονάχα μια αριθμητική ενότητα ατόμων αλλά μια ποιοτική σύνθεση ανθρώπων με την ίδια βιολογική και πνευματική κληρονομιά, που αποτελεί την πηγή κάθε Δημιουργίας και εκφράζει την δύναμή του στο Λαϊκό κράτος. Το μόνο κράτος που μπορεί να εκφράσει τον Λαό σαν οργανικό και πνευματικό ζωντανό σύνολο.

6) Τα ψευδεπίγραφα των δεξιών και αριστερών πολιτικών αποτελούν κατευθυνόμενη πλάνη, γιατί δημοκρατία σημαίνει κράτος του δήμου δηλαδή του Λαού που αποτελείται από ανθρώπους κοινής καταγωγής (ορισμός του Πολίτη στην Κλασσική Αθήνα). Και το Λαϊκό κράτος του Εθνικισμού είναι η μόνη άμεση δημοκρατία. Η Πολιτεία όπου ο Λαός είναι η μόνη πραγματικότητα που δεν χρειάζεται εξουσία αλλά ηγεσία. Ο Λαός είναι ο πραγματικός άρχοντας, ηγεμονεύει τον εαυτό του μέσα απ’ τον Ηγέτη του. Γι’ αυτό το Λαϊκό κράτος μπορεί να πραγματώνει την μοναδική δυνατή ισότητα, (που απορρέει από την Σκέψη και δεν είναι Φυσική, αλλά ανθρώπινο πολιτιστικό – πολιτικό δημιούργημα), την ισότητα ευκαιριών. Σε αντίθεση με την παροδική και εξαγοράσιμη πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής διαχείρισης. η γενική θέληση του λαού είναι ο ύπατος νόμος, η υποταγή στον οποίο επιφέρει την άμεσο δικαιοσύνη από το σύνολο προς κάθε μονάδα. ……

7) Συνειδητοποιώ πως στο Λαϊκό κράτος της Εθνικιστικής Ιδεολογίας υφίσταται η απόλυτη ισονομία και η πολιτικά ιεραρχημένη κοινωνική ισότητα. Στο Λαϊκό κράτος δεν υπάρχει κοινωνική διαστρωμάτωση με βάση τις εισοδηματικές -οικονομικές τάξεις. Οι λαϊκές τάξεις είναι συνεργαζόμενες οργανικά, ομάδες ανθρώπων με άλλες παραγωγικές ειδικές ικανότητες και δεξιότητες η κάθε μια. Ακριβώς όπως σ’ ένα ζωντανό οργανισμό. Τα διαφορετικά συστήματα συνεισφέρουν αρμονικά και σε πλήρη συνεργασία για την επιβίωσή του. Κανόνας του Λαϊκού κράτους για τις σχέσεις των Λαϊκών – οργανικών τάξεων είναι η Αλληλεγγύη. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που έχουν διαρρήξει οριστικά την οργανική σχέση των καταβολών τους με τον Λαό είναι τα μέλη της “πλουτοκρατικής ολιγαρχίας” με τον κοσμοπολιτισμό τους, και τα μέλη των καθοδηγητικών ομάδων της “μπολσεβίκικης κομματο-συνδικαλιστικής ολιγαρχίας” με τον διεθνισμό τους. Οι Ολιγαρχίες του χρήματος και της κομματικής τυραννίας είναι το ίδιο. Εχθροί του Έθνους και του Λαού.

8) Είμαι εχθρός της μεγάλης και εκμεταλλευτικής ιδιοκτησίας, είτε ντόπιας είτε διεθνιστικής, όσο και υπέρμαχος της οικογενειακής μικροϊδιοκτησίας του κλήρου ή τεμένους των προγόνων μας. Το χρήμα είναι αναγκαίο μέσο και όχι ρυθμιστικός παράγοντας της ζωής ή αυτοσκοπός. Απώτατος στόχος του Λαϊκού κράτους είναι η κλιμακωτή εξάλειψη της ψευτοαντικειμενικής αξίας του χρήματος και η ελεγχόμενη χρήση του σαν ανταλλακτικού μέσου. Το κράτος πρέπει να ελέγχει την ατομική ιδιοκτησία ώστε αυτή να μην γίνεται επικίνδυνη για την επιβίωση του Λαού ή να μπορεί να τον χειραγωγήσει. Η οικονομία να σχεδιάζεται ώστε να εξυπηρετεί την Εθνική πολιτική και να εξασφαλίζει το μέγιστο ποσοστό αυτάρκειας με απεξάρτηση από τις διεθνείς αγορές και έλεγχο κάθε πολυεθνικής.

9) Πιστεύω ότι το κράτος, το Λαϊκό κράτος είναι η πολιτική οργάνωση του Έθνους και πως το Έθνος υπάρχει αφ’ εαυτού χωρίς ν’ αποτελεί εφεύρεση. Είναι αυτόματο πνευματικό γεγονός που ξεπηδά από την ύπαρξη του Λαού, είναι μία αντικειμενική πραγματικότητα που εδράζεται στην ύπαρξη του Λαού. Άσχετα αν συνειδητοποιούν σε έκταση και βάθος την ύπαρξή του τα μέλη του Λαού, το Έθνος είναι το ύψιστο πνευματικό γεγονός. Ο Λαός γεννιέται μέσα από τα φύλα, τους τύπους μιας Φυλής και η ύπαρξή του γεννά το Έθνος σαν ανώτερη πνευματική της εκδήλωση (ηθική, πολιτιστική, θρησκευτική).Το Έθνος προερχόμενο από τον Λαό – Γένος, χρειάζεται για να ενδυναμώνει και να αναπτύσσεται κράτος. Μπορεί να υπάρξει χωρίς κράτος αλλά φθίνει διαρκώς (Βλ. Εθνεγερσία των Ελλήνων μετά από 4 αιώνες υποτέλειας και κρατικής ανυπαρξίας). Έτσι κατανοώ πως ο διεθνισμός του κομμουνισμού και ο κοσμοπολιτισμός του φιλελευθερισμού υπονομεύουν το Έθνος όντας αντεθνισμοί (εργατικός και ταξικός).

10) Πιστεύω πως σημασία έχει η κοινωνία, το σύνολο, η κοινότητα του Λαού κι’ όχι το άτομο. Το άτομο γίνεται πρόσωπο κι’ αποκτά μορφή, διαμορφώνει “Εγώ” μέσα στο “Εμείς” του συνόλου. Τα άτομα δεν έχουν ιστορική σημασία σε αντίθεση με τα πρόσωπα, τα οποία αποτελούν συμπυκνώσεις χωροχρονικές ιδιαίτερων ποιοτήτων του Λαού και του Έθνους. Πρόσωπο μπορεί να είναι μόνο ένα άτομο που ολοκληρώνεται από την κοινωνικοποίησή του, μέσα από την ικανότητα, σαν αρμονική σύνθεση των κοινωνικών και ατομικών αξιών. Αυτός ο ανώτερος τύπος ανθρώπου είναι το νέο είδος ανθρώπου που επιδιώκει να πραγματώσει ο Εθνικισμός.

11) Τιμώ και σέβομαι την παράδοση γιατί είναι το σύνολο των πτυχών του ωραίου και του αγαθού που παρουσιάστηκαν κι αποκαλύφθηκαν στην ιστορική διαδρομή. Παράλληλα στηριγμένος στην παράδοση αναζητώ την νέα δημιουργία, την συνέχεια, την αδιάκοπη εξέλιξη.

12) Το Λαϊκό κράτος του Εθνικισμού αποδίδει την κοινωνική ισότητα των ευκαιριών που είναι στηριγμένη στην αξιοκρατία και δεν παραγνωρίζει τον νόμο της ποικιλότητας και της διαφοράς στη Φύση. Σεβόμενοι την πνευματική, εθνική και φυλετική ανισότητα των ανθρώπων μπορούμε να οικοδομήσουμε κοινωνία δικαίου και ισονομίας. Αυτή η ισονομία είναι η απόδειξη της ηθικής υπέρβασης του Εθνικισμού και δείχνει πως από τη μια δεν συμβαίνει νομική διαφοροποίηση για να προφυλάξει θεσμικά τις φυσικά υπάρχουσες ανισότητες. Επειδή αυτές αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της Φύσης και της Ζωής. Αντίθετα το Λαϊκό – Εθνικό κράτος δικαίου δίνει τα ίδια περιθώρια ανάδειξης και επισφράγισης του διαφορετικού στοιχείου της κάθε ύπαρξης. Έτσι πολεμώ σαν εθνικιστής κάθε ισοπεδωτισμό (Εθνών, Φυλών, Ανθρώπων), όσο και κάθε κάλπικης τεχνητής ανισότητας και ολιγαρχίας (χρήματος, κόμματος, διαστροφής)

Η ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΓΙΑ ΤΟΥΤΟ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΩ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΕΣ.

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Η κομβική σημασία του «ασήμαντου»

Στην εκκλησία του δήμου υπήρχε έντονη αναταραχή, το κλίμα ήταν αρκετά βαρύ και η ανησυχία ήταν έκδηλη μεταξύ των Αθηναίων πολιτών. Tα σύννεφα του επερχόμενου πολέμου ήταν πλέoν ορατά. Οι πρέσβεις των Λακεδαιμονίων ανέμεναν την απάντηση στο «τελεσίγραφο» που είχαν μόλις προσκομίσει στην Αθηναϊκή πολιτεία. Οι Σπαρτιατικές αιτιάσεις ήταν σχεδόν αστείες, κατάφορα παράλογες και απροκάλυπτα προκλητικές…. Να εξοριστούν κάποιοι ιερόσυλοι ώστε να εξαγνιστεί η Αθήνα, να δοθεί ανεξαρτησία στην Αίγινα και «προ πάντων, προειδοποιούσαν με μεγάλη επιμονή ότι θα μπορούσε να αποσοβηθεί ο πόλεμος» (Θουκ. Ιστ. Α 139) εάν καταργηθεί το ψήφισμα με το οποίο αποκλείονταν οι Μεγαρείς από την αγορά της Αθηναϊκής συμμαχίας (το φερόμενο ως «Μεγαρικό ψήφισμα»). Οι απόψεις διίσταντο σχετικά με το τι έπρεπε να πράξουν, κάποιοι έλεγαν ότι η πόλη έπρεπε να δεχτεί τον πόλεμο, κάποιοι άλλοι έλεγαν ότι το ψήφισμα δεν έπρεπε να σταθεί εμπόδιο στην διατήρηση της ειρήνης.
Στο βήμα ανέβηκε ο Περικλής του Ξανθίππου και πήρε τον λόγο για να συμβουλέψει τους συμπολίτες του. Σε αυστηρό τόνο επικρίνει τους Λακεδαιμόνιους ότι «Για να λύσουν τις διαφορές μας προτιμούν τον πόλεμο από τις διαπραγματεύσεις και έρχονται τώρα, εδώ, να μας διατάξουν και όχι να παραπονεθούν» (Θουκ. Ιστ. Α 140), παράλληλα δε προτρέπει τους συμπολίτες του «Κανείς από σας μην νομίσει ότι θα πολεμήσουμε για ασήμαντη αφορμή αν δεν ανακαλέσουμε το Μεγαρικό ψήφισμα, για το οποίο οι Λακεδαιμόνιοι λένε, τάχα, ότι αν καταργηθεί δεν θα γίνει πόλεμος», συνεχίζει προειδοποιώντας τους «Το ασήμαντο αυτό είναι δοκιμασία του φρονήματος σας και της αποφασιστικότητας σας γενικά. Αν υποχωρήσετε θα προβάλλουν αμέσως, άλλη μεγαλύτερη απαίτηση, γιατί θα νομίσουν ότι και τώρα ενδώσατε από φόβο» (Θουκ. Ιστ. Α140) και καταλήγει λέγοντας «Όταν άνθρωποι προς τους οποίους είμαστε ίσοι, έρχονται χωρίς καμία διαιτησία και προβάλλουν απαιτήσεις, είτε αυτές είναι μικρές είτε είναι μεγάλες, τούτο σημαίνει ότι μας ζητούν υποταγή» (Θουκ. Ιστ. Α 141). Στην συνέχεια αναλύει την στρατηγική κατάσταση και προτείνει δράσεις για τον πόλεμο που είναι αναπόφευκτος, καθώς οι αιτιάσεις αυτές ήταν βεβαίως η εκλυτική αφορμή για τους Σπαρτιάτες και όχι η αιτία.  
Στο τέλος της ομιλίας του προτείνει να απαντήσουν στους Λακεδαιμόνιους με τρόπο που να «από-νομιμοποιεί» διπλωματικά τις όποιες έως τότε δράσεις τους. Θα επέτρεπαν στους Μεγαρείς να χρησιμοποιούν τις αγορές και τα λιμάνια των Αθηναίων, υπό τον όρον ότι αντιστοίχως και οι Λακεδαιμόνιοι θα καταργούσαν την «ξενηλασία» που εφάρμοζαν εναντίων των Αθηναίων και των συμμάχων τους (Θουκ. Ιστ. Α 144). Με αυτόν τον τρόπο για κάθε παραχώρηση που ζητούσαν οι Λακεδαιμόνιοι, οι Αθηναίοι ζητούσαν ένα αντίστοιχο αντάλλαγμα, προκειμένου να την αποδεχτούν. Φυσικά η ανωτέρω αντιπρόταση δεν έγινε δεκτή και ο πόλεμος ξεκίνησε. Όπως είχε αντιληφθεί ο Περικλής, εάν οι απαιτήσεις είχαν γίνει δεκτές, ήταν σίγουρο ότι θα ακολουθούσαν νέες, ακόμα μεγαλύτερες έως ότου ο πόλεμος τελικά ξεκινούσε και πάλιν, καθώς τα πραγματικά αίτια ήσαν εντελώς διαφορετικά.
  Σε ολόκληρη την εξόχως διδακτική ιστορία του πελοποννησιακού πολέμου υπάρχουν τέτοια έξοχα και σαφή παραδείγματα στρατηγικής σκέψης, παραδείγματα που ήταν τότε, όσον είναι και σήμερα επίκαιρα, για όποιον θέλει πράγματι να αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο χαράσσεται η Στρατηγική καιτον τρόπο με τον οποίο οφείλουν να λειτουργούν «Υπέρ Πατρίδος», οι όντως ελεύθεροι άνθρωποι και οι Πολιτείες που θέλουν να παραμείνουν ελεύθερες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο «Θουκυδίδης» διδάσκεται, σήμερα, σε σχολές που διαμορφώνουν στρατηγική σκέψη.
Δυστυχώς οι μόνοι που αγνοούν πλήρως την σημασία και το περιεχόμενο της στρατηγικής σκέψης είναι… οι δύσμοιροι απόγονοι αυτών που την δημιούργησαν. Είμαστε περήφανοι για τους προγόνους μας και για αυτά που προσέφεραν σε ολόκληρο τον κόσμο (είτε πρόκειται για σκέψη, είτε πολιτισμό, είτε τέχνη, είτε επιστήμη) αλλά αγνοούμε επιδεικτικά, μικρόψυχα και αυτοκαταστροφικά το κάθε τι μεγάλο και σπουδαίο για το οποίο «είμαστε υπερήφανοι». Τα αγνοούμε και πράττουμε ακριβώς αυτά που απέφευγαν να κάνουν οι πρόγονοι μας. Φυσικά τα αποτελέσματα αυτής μας της παρατεινόμενης «άγνοιας» είναι ευκρινώς ορατά σε κάθε τομέα της ατομικής και συλλογικής μας ζωής.      
Ας εξετάσουμε γιά παράδειγμα μερικές «ασήμαντες» υποχωρήσεις της «πολιτείας» μας οι οποίες όμως οδήγησαν σε άλλες λιγότερο ασήμαντες απαιτήσεις. Πολλές φορές η δοκιμασία του φρονήματος και της αποφασιστικότητας γίνεται στα πλαίσια έναρξης του διαβόητου «δημοκρατικού διαλόγου» και «διαβούλευσης κοινωνικών εταίρων» για να βρεθούν κάποιες τάχατες «κοινά αποδεκτές» λύσεις σε «μεγάλα προβλήματα» που κατ’ ουσίαν δεν είναι παρά δόλιες και μεθοδευμένες απαιτήσεις όσων θέλουν να ανατρέψουν την ισχύουσα κατάσταση προς όφελος τους εντός της φερ’ ειπείν «πολιτείας» (κοινωνικά / οικονομικά θέματα). Άλλες φορές το συγκεκριμένο «τεστ αντοχής και υποχωρητικότητας» πραγματοποιείται από ξένους παράγοντες οι οποίοι έχουν ως στόχο την ίδια την «ελληνική» «πολιτεία» και τον οριστικό της αφανισμό με την βιολογική εξάλειψη του Ελληνικού Έθνους.
Δεν καταδικάσαμε την δήθεν «αφελή» φιλολογία περί της πώλησης δημόσιας περιουσίας όταν αυτή προερχόταν από φυλλάδες του εξωτερικού και τώρα αυτό αποτελεί αμετακίνητη απαίτηση της «Τρόϊκας». Εφόσον η αντίδραση μας έδειξε εξ αρχής σημάδια ενδοτισμού, διαλλακτικότητας (και δη δουλικής) ήταν σίγουρο ότι οι θρασείες απαιτήσεις θα επαναληφθούν σε πιο έντονη μορφή, έτσι λοιπόν φτάσαμε σήμερα να γίνεται υπό την απειλή διακοπής της οικονομικής βοήθειας. Δεν καταδικάσαμε την απαίτηση των «συμβολικών» απολύσεων στο δημόσιο και σήμερα μας τίθεται ως απαραίτητος όρος για την επόμενη δόση. Το γεγονός της ανυπαρξίας σθεναρής άρνησης της χώρας μας να συνδιαλλαγεί για τέτοια θέματα, ο κακομοιριασμένος ενδοτισμός της ήταν η προκλητική σταγόνα αίματος που ερέθισε τα περιφερόμενα διεθνή αρπακτικά να μας επιτεθούν. Έως που θα φθάσει ο εξευτελισμός της Ιστορίας μας και της ίδιας μας της Υπόστασης ; Τι περιμένουμε δέσμιοι των μειοδοτικών επιλογών της παραλυσίας του «δημοκρατικού τόξου» ; Να τεθεί ως όρος για την επόμενη δόση η πώληση της Ακρόπολης;
Επιπλέον, πολύς και ζωηρός λόγος γίνεται, σε αντίστοιχες περιπτώσεις, για τις λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» στην πολιτική της χώρας, μόνον που δεν αποτελούν τίποτα άλλο από βαρύγδουπες και κούφιες εκφράσεις των ελεεινών παλιάτσων του μεταπολιτευτικού πολιτικαντισμού, ολότελα κενές περιεχομένου. Πώς μπορεί άλλωστε μία οργανωμένη κοινωνία να θέσει τα οιαδήποτε όρια όταν οι θεμελιώδεις συστατικές αξίες της έχουν παραμεριστεί, περιθωριοποιηθεί, χλευασθεί κι εκμηδενισθεί; Πώς μπορεί μία συγκροτημένη κοινωνία να απαιτήσει σεβασμό όταν πρωτίστως δεν έχει ξεκαθαρίσει μέχρις ποίου σημείου μπορεί να υποχωρήσει έναντι δράσεων τρίτων (ζητώντας φυσικά τα αντίστοιχα, τουλάχιστον ισοβαρή πάγια ανταλλάγματα κάθε φορά από αυτούς) προτού να φτάσει στο σημείο όπου τίθεται το δαμόκλειο και αδυσώπητο casus belli κυριολεκτικά ή μεταφορικά (καθώς και ο οικονομικός πόλεμος είναι αδιαμφισβήτητα μία αδίστακτη κι ακήρυκτη μορφή πολέμου).
Είναι το πάτριο εθνικό έδαφος κάτι που μπορούμε να παραχωρήσουμε έναντι χρημάτων; Ευρίσκονται  στα πλαίσια των διαπραγματεύσιμων, τμήματα πατρίου εδάφους και εθνικοί πόροι;
Προφανώς ουδέν δικαίωμα έχουμε να διαπραγματευτούμε με πράγματα που παραλάβαμε από τους προγόνους μας (κερδισμένα με αίμα κι ατσάλι και όχι με αγοραπωλησίες ή χρήματα); Μήπως τουναντίον έχουμε απαραβίαστη ελαχίστη υποχρέωση να τα παραδώσουμε τουλάχιστον άφθαρτα στους απογόνους μας;
Οι υποχωρήσεις και η διαλλακτικότητα ασφαλώς είναι συχνά απαραίτητες για κάθε Πολιτεία, αλλά με την απαραίτητη προϋπόθεση να εφαρμόζονται μέσα στα εθνικώς δέοντα κατάλληλα πλαίσια και να εξυπηρετούν, πάντα, το συμφέρον της. Είναι όντως δυνατόν να υποχωρεί κάποιος χωρίς να επιδεικνύει καμία αδυναμία, αλλά για να γίνει αυτό- επιτυχημένα και άρτια- πρέπει η όποια υποχώρηση να διενεργείται μέσα σε αποδεκτά πλαίσια, πάντοτε δε με τα αντίστοιχα βέβαια και ασφαλή ανταλλάγματα. Σε κάθε διαφορετική περίπτωση, όταν θίγονται τα ουσιαστικά δικαιώματα και κεκτημένα, η Πολιτεία δεν έχει το δικαίωμα να υποχωρήσει ούτε καν στα… ασήμαντα κι ελάχιστα !
Για το πανάρχαιο και μεγάλο Έθνος μας θα ήταν επιεικώς άτιμο και επαίσχυντο να χάσουμε στην ειρήνη  έναντι χρημάτων, αυτά που κερδίσαμε στον πόλεμο, έναντι δακρύων και αίματος.
Ανειρήνευτο κι ανελέητο πόλεμο λοιπόν, ενάντια στους ξενόδουλους παραχωρησίες, τους σιχαμερούς κι ουτιδανούς σύγχρονους «μηδίσαντες» ! Εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής έχουμε κάνει την επιλογή μας. Θα συνεχίσουμε την Εθνική Αντίσταση, για Εθνική Ανεξαρτησία, Κοινωνική Δικαιοσύνη και Πολιτειακή Ανασυγκρότηση, έστω κι αν μείνει μόνο ένας από εμάς. Σύμφωνοι με την προγονική προσταγή «ΕΣΤ’ ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΠΕΡΙΗ!»   

Γ. Ευθυμιάδης


Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-kombikh-shmasia-tou-ashmantou#.Uc0mqzvTp0w#ixzz2XUJynBwY